Stilte

Geen kunstmatige, omgekeerde geluidsgolven zoals bij de noise-cancelling functie van mijn koptelefoon. Geluidloosheid door de kilometers afstand tussen mij en enig ander persoon, of enig ander voertuig dat alle sensoren in mijn lichaam prikkelt. Stilte pur sang. Ik hoor mijn eigen ademhaling en opeens lijkt het geen confrontatie meer met mijn eigen onrust.

 

De laatste dagen voelt het alsof de wereld terug versnelt. Dat we weer dicht op elkaar leven, minder ruimte geven. Tijdens de lockdown vond ik rust. Minder waarde hechten aan productiviteit en meer tijd om te zoeken, om te zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat alles normaal wordt. De schermen tussen de tafels die ons allen uit elkaar dreven. We zaten erbij zoals paprika’s in de Jumbo afzonderlijk verpakt zijn. We beseften dat we samen horen.

 

Wellicht is het ongemak passend bij verandering. Wellicht is het de stilte na veel geluid. De stilte na een stuk van Mozart, is ook nog steeds Mozart. Wellicht slaat dit nergens op en zie je niet de rode draad.

 

Ik leer dat het leven dat ook niet heeft, dat ik enkel verhalen maak om er grip op te krijgen, zonder meteen een punt te hoeven maken.